Din adamlığını meslek olarak benimseyen, daha doğrusu dini görevleri icra etmek dışında herhangi bir işi-mesleği olmayan ve hayatını din adamlığından kazanan kimseler Ruhban sınıfını oluşturur.
Hristiyanlık, Budizm gibi dinlerde Ruhban sınıfının olduğu, İslamiyet’te ise Ruhban sınıfının olmadığı söylenir. Son yüzyıla kadar bu doğruydu da! Osmanlı devletinde hiçbir din adamına maaş verilmedi. Bütün din adamlarının aynı zamanda bir mesleği de vardı. Esnaftı, çiftçiydi, zanaatkârdı vb.
Ama şimdi durum değişmiştir. Gerek Türkiye’de gerekse diğer İslam ülkelerinde ekmeğini dinden kazanan din adamları sınıfı, diğer ülkelerde ki ruhban sınıflarıyla kıyaslanmayacak ölçüde büyümüştür.
Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş, bütçeden kendilerine ayrılan ödeneğin yüzde 96’sının personel giderlerine gittiğini, kalan yüzde 4 ile diğer çalışmalarını finanse etmeye çalıştıklarını ama bunun da yetmediğini söylüyor.
Erbaş ayrıca 130 bin mevcut personele ek olarak 15 bin yeni imam ve müezzine, 9 bin kadar da Kuran kursu hocasına ihtiyaç duyduklarını söylüyor.
Diyanet İşleri Başkanlığı devasa bir bütçeye sahip. 2022 bütçesi 16.1 milyar tl. 17 Bakanlığın yedisinden daha büyük. İçişleri Bakanlığının bütçesi bile Diyanet’in bütçesinden daha küçük. 14 milyar tl.
Türkiye’deki bu “ruhban sınıfı”, mevcut sistemin en temel dayanakları arasındadır. Her türlü değişime ve gelişmeye karşıdır.
Onun için AKP iktidarı döneminde bütçesi en fazla büyüyen kurum, Diyanet İşleri Başkanlığı olmuştur.
Çözüm: Din adamlığının bir meslek olmaktan çıkarılmasıdır. Tıpkı bundan önceki 1300 yılda olduğu gibi hocaların, müezzinlerin ve din hizmeti gören diğer görevlilerin bir mesleği olacak ve aynı zamanda isteğe bağlı olarak gönüllü şekilde din hizmetini de göreceklerdir.
Ve bugün devletten maaş alarak din hizmetini yapan yurttaşlara, hayatlarını çalışarak kazanmalarına olanak verecek bir iş bulmak da devletin görevidir.
Diyanet İşleri Başkanlığını da, Atatürk zamanındaki yapısını örnek alarak yeni baştan örgütlemek gerekiyor.
News
